Stalen ros

Regelmatig ontvang ik de vraag of ik Nederland niet mis. Waarop ik altijd een stug no als antwoord geef wat me vaak bevreemde uitdrukkingen oplevert. Heimwee is dan ook geen thema voor mij, maar als ik dan per se iets zou moeten noemen wat ik mis, zou ik fietsen zeggen. Het zou waarschijnlijk tot nog meer verbazing onder de Mexicanen leiden. De fiets wordt hier immers nog altijd meer gezien als een speelgoed voor kinderen in plaats van een volwaardig vervoersmiddel. Ik beweeg me hier dan ook voort met het openbaar vervoer of met de benenwagen. Een auto bezit ik niet omdat ik overal eenvoudig en goedkoop kan komen. Een fiets bezit ik niet vanwege een gebrek aan moed.

Ik ben een meer dan ervaren fietser, maar laten we zeggen dat de rijstijl van de inwoners van Mexico-Stad mij er van weerhoudt om een stalen ros aan te schaffen. Aangezien hier een rijbewijs gewoon gekocht kan worden zonder rijlessen en –examens af te leggen, zijn de Mexicanen nu niet bepaald de beste chauffeurs. In de betonnen jungle van Mexico-Stad geldt dan ook het recht van de sterkste en daarbij moeten fietsers het dus ontgelden. De laatste jaren wordt uit overheidswege het gebruik van de fiets gepromoot als een milieuvriendelijk en gezondheidsstimulerend vervoersmiddel en probeert men de automobilisten respect bij te brengen voor de fietsende medeweggebruiker. Zo wilt burgemeester Marcelo Ebrard ter promotie af en toe ook wel eens een rondje fietsen door de straten van de hoofdstad. Met een helm op, dat dan weer wel.

Ondanks alle initiatieven en goede bedoelingen, blijf ik voorlopig op het trottoir lopen. Daar moet ik echter soms wel uit blijven kijken voor fietsers die hun toevlucht hebben gezocht op de stoep.

Geschreven voor La Chispa.